Met tranen in de ogen komt ze bij me over de drempel. Moniek, een mooie dame van middelbare leeftijd.
Ze neemt plaats aan de keukentafel en ik maak een lekkere bak cappuccino voor haar. Ondertussen luister ik aandachtig naar haar verhaal. Ze vertelt over haar drukke baan, de echtscheiding, het verlies van haar broer, de zorg voor haar moeder, haar relaties… het is haar zichtbaar allemaal teveel op dit moment.
Ze gaat over haar grenzen heen. Geen tijd voor haar zelf. Vroeg uit bed, op weg naar het werk, lange dag werken met veel mensen om haar heen, weer eind rijden naar huis, eten koken en met een plof op de bank. Dan nog die ene vriend of vriendin aandacht geven, want die heeft het zo moeilijk en zo rolt ze doodmoe in bed. En de volgende ochtend begint weer zo’n zelfde dag.
In de weekenden “even” het huis poetsen, op bezoek bij haar moeder, etentje met vrienden en waar is tijd voor haar zelf?
Ik geef haar wat handvaten die ze kan gebruiken. Ook een patroon, die al sinds haar jeugd als rode draad door haar leven loopt, komt ter sprake (daarover een volgende keer meer..) Samen kijken we hoe ze het anders zou kunnen doen zodat dit haar niet belemmert in haar dagelijkse bezigheden.
Na een paar uurtjes zie ik haar langzaam rustiger worden. Haar ogen beginnen weer langzaam te sprankelen en uiteindelijk zit ze weer als die levendige dame, zoals ik haar ken, tegenover me aan tafel. Met een zucht en het woord “heerlijk” nemen we afscheid van elkaar. Het GOUD stroomt weer…